Χμμ… Η λέξη Φοιτητής, προέρχεται από το ρήμα φοιτώ, που με τη σειρά του είναι αγνώστου ετυμολογίας. Αυτό από μόνο του δείχνει ότι μάλλον δεν ανακάλυψαν οι πρόγονοί μας αυτήτην έννοια. Έχτιζαν όμως Παρθενώνες. Δεν είναι και λίγο.
Anyway, Φοιτητής είναι “πρόσωπο που φοιτά (sic) στο πανεπιστήμιο, το πολυτεχνείο, ή σε άλλη ανώτατη σχολή”. Επειδή όμως – όπως σοφά προείπαμε – η λεκτική οικογένεια “φοιτώ – φοίτηση – φοιτητής” είναι τελικώς αγνώστου ετυμολογίας, ουδείς γνωρίζει τι ακριβώς κάνουν αυτά τα πρόσωπα στις προαναφερθείσες, ανώτατες σχολές. Ούτε καν τα ίδια τα πρόσωπα.
Μπαίνοντας στο Πανηγύρι (σόρι, στη Σχολή)
Εάν περάσει το Καμάρι του Σπιτιού σε Μεγάλη Σχολή (ήτοι σχολή στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη ή την Πάτρα), θα τον αρπάξουν στην είσοδο τα φιλόξενα και συναδελφικά χέρια (claws, στην αγγλική βιβλιογραφία) των κάθε είδους/χρώματος/απόχρωσηςφοιτητοπατέρων, οι οποίοι θα προσπαθήσουν να του αποδείξουν ότι αυτοί είναι λιγότερο χειρότεροι από τους άλλους. Αν περάσει στην Ηρωική Επαρχία, τα ανωτέρω αποφεύγονται με ένα καλοκάγαθο “ΟΚ, κόψε τώρα ρε μαλάκα”. Αχ, νοσταλγικές στιγμές!
Κάποια στιγμή, και αφού τα διαδικαστικά τελειώσουν, το Καμάρι του Σπιτιού θα πρέπει να τονώσει την τοπική οικονομία: Θα βρει γκαρσονιέρα, και θα πληρώνει ταρίφες, ντελιβεράδες και παρακμιακές καφετέριες – ειδικά αν σπουδάσει στην ένδοξη Ελληνική Επαρχία, επαναλαμβάνω. Είναι σαφές ότι όλες αυτές οι σχολές (και βγάλε) ιδρύθηκαν με σκοπό να τονώσουν τον οικοδομικό κλάδο, καθώς και εκείνον των σουβλακοψηστών (ΥΕ/ΤΕ/ΠΕ). Ένα πολύτιμο μάθημα για τους Νέους μας, οι οποίοι – ειρήσθω εν παρόδω – αποτελούν τη βαρειά βιομηχανία της χώρας μας, μαζί με τους Τουρίστες στο Φαληράκι.
Στην Πορεία του Πανηγυριού
Εδώ πια, ξεψαρωμένο, το Καμάρι του Σπιτιού έχει δύο επιλογές: ή να προχωρήσει με τη σχολή, ή να γίνει Αιώνιος Φοιτητής. Το πρώτο θα οδηγήσει σε βέβαιη ανεργία, το δεύτερο το πολύ-πολύ να τον κάνει Πρόεδρο κομματικής νεολαίας. Καμιά δουλειά δεν είν’ ντροπή. Κατά τα 4+ χρόνια σπουδών του, ο Φοιτητής θα έχει να αντιμετωπίσει και άλλα δύο Είδη Που Οδηγούν Στην Εξαφάνιση Τα Υπόλοιπα: Τη Γραμματεία, και τους “Καθηγητές“. Αναλυτικότερα:
Το είδος Γραμματεία αποτελείται από πρόσωπα που κουράζονται εύκολα, αδυνατούν να πατήσουν μια σφραγίδα διότι “δεν δεχόμαστε τέτοια ώρα”, και έχουν μια τραγική ευπάθεια στα άνω άκρα (αλλιώς δεν εξηγείται το ότι δεν σηκώνουν ποτέ τηλέφωνο).
Το είδος Καθηγητές χαρακτηρίζεται από ιεραρχική δομή: άλλο ο Τακτικός Καθηγητής, κι άλλο ο άτακτος – ο Επίκουρος, εννοούμε. Άλλο ο Λέκτωρ, και άλλο (στα ΤΕΙ) ο “Καθηγητής Εφαρμογών”. Αναγκαζόμαστε να σημειώσουμε εν τάχει ότι ο Τακτικός Καθηγητής είναι σπάνιο είδος, κάτι σαν τον γαλάζιο κορμοράνο στο εξωτικό Περού. Αλλά και στο Περού υπάρχουν (καθηγητές, όχι κορμοράνοι), αλλά εκεί ίσως ο φοιτητής τους δει κιόλας. Εδώ, θα αρκεστεί σε περιγραφές παλαιότερων φοιτητών (“Τον είχα δει μια φορά το ’89, καθώς απολάμβανε ειρηνικά ένα γκιούλμπαστι. Μετά τους έκοψε όλους”).
Δι Παςς (Το Πάσο)
Το μαγικό χαρτάκι το οποίο σου κόβει μέχρι και 20 λεπτά από τα μου μου μου (στις επαρχίες) και δίνει το δικαίωμα να το παίζεις φοιτητής σε όποιον σε αμφισβητεί. Παρ’ όλα αυτά βέβαια, ο Νόμος του Μέρφυ ορίζει ότι αυτό το κωλόχαρτο πάντα θα το ξεχνάς όταν πας σινεμά ή σου κάνουν οποιονδήποτε έλεγχο. Η πλάκα ξεκινά όταν, αφού χάσεις το πάσο σου, αποφασίσεις να βγάλεις καινούριο, οπότε οι “Γραμματείς” μπαίνουν στο παιχνίδι πρήζοντάς σε.
Εννοείται πως οι Αιώνιοι Φοιτητές δεν δικαιούνται πάσο. Αυτό είναι κάτι που ίσως θελήσετε να ψιλοσκεφτείτε κατά το 8ον έτος… ή κάπου εκεί…
Το Τέλος του Πανηγυριού
Κάποια στιγμή – ο βασανισμένος μας λαός το έχει ήδη εντοπίσει – “όλα τα ωραία τελειώνουν”. Το Καμάρι του Σπιτιού (a.k.a. Τζέησον) θα πάρει Πτυχίο (εκ του πτυχή, άρα ‘κάνω μασούρι και το χώνω στο συρτάρι μου’) και μετά θα ψάχνει για δουλειά. Όχι φυσικά ντελιβεράς, αυτούς που σνόμπαρε επί 4 και βάλε έτη, αλλά “κάτι σχετικό με τις σπουδές του”. Εδώ, όλοι θα συμφωνήσετε, είχε δίκαιο ο Ξερξοκλής ο Κλαζομένιος (2202-2172), όταν τόνιζε καπνίζοντας χαρμόσυνα την πίπα του, τα κάτωθι υπογεγραμμένα: ”Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Πεθαίνει όμως“.